Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου
 |
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
| Συμφωνική Ορχήστρα Λονδίνου | |
|---|---|
| Ορχήστρα | |
 | |
| Ίδρυση | 1904 |
| Έδρα | Κέντρο Μπάρμπικαν |
| Μουσικός διευθυντής | Σάιμον Ρατλ |
| Δισκογραφική | Deutsche Grammophon, Warner Classics Decca Classics Naxos London Symphony Orchestra Ltd |
| Βραβεία | Gramophone Award for Lifetime Achievement (2004) και Classic Brit Awards |
| Ιστοσελίδα | www.lso.co.uk |
Η Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου (London Symphony Orchestra, LSO), που ιδρύθηκε το 1904, είναι η παλαιότερη από τις συμφωνικές ορχήστρες που έχουν έδρα το Λονδίνο. Δημιουργήθηκε από μία ομάδα μουσικών που εγκατέλειψαν την Ορχήστρα του Κουήνς Χωλ του Χένρυ Γουντ εξαιτίας ενός νέου κανονισμού που απαιτούσε από τους μουσικούς να παρέχουν αποκλειστικά τις υπηρεσίες τους στην ορχήστρα. Ωστόσο αργότερα και η LSO εισήγαγε παρόμοιο κανόνα για τα μέλη της. Εξ αρχής η Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου οργανώθηκε σε συνεταιριστικές βάσεις, με όλους τους μουσικούς της να μοιράζονται τα κέρδη στο τέλος της κάθε χρονιάς. Αυτή η πρακτική συνεχίσθηκε στα πρώτα σαράντα χρόνια της ορχήστρας.
Ιστορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου πέρασε περιόδους παρακμής κατά τις δεκαετίες του 1930 και του 1950, όταν θεωρείτο κατώτερη σε ποιότητα από νεότερες ορχήστρες στην πόλη, οι οποίες της πήραν μουσικούς και αναθέσεις. Αυτές ήταν η Συμφωνική Ορχήστρα του BBC και η Φιλαρμονική Ορχήστρα του Λονδίνου τη δεκαετία του 1930, και η Philharmonia Orchestra με τη Βασιλική Φιλαρμονική Ορχήστρα μεταπολεμικά. Η πρακτική της διανομής των κερδών εγκαταλείφθηκε μετά το 1945 ως απαραίτητη αλλαγή προκειμένου να δεχθεί δημόσια οικονομική ενίσχυση για πρώτη φορά. Κατά τη δεκαετία του 1950 οι υπεύθυνοι και τα μέλη της ορχήστρας συζητούσαν αν θα έπρεπε να επικεντρωθούν στην εκτέλεση μουσικής για κινηματογραφικές ταινίες, σε βάρος των συναυλιών κλασικής μουσικής, και πολλοί βασικοί μουσικοί της έφυγαν όταν η πλειοψηφία απέρριψε την ιδέα. Σταδιακά μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1960 η Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου είχε ανακτήσει την ηγετική της θέση στην πόλη, την οποία διατηρεί μέχρι σήμερα. Το 1966, προκειμένου να συνοδεύεται σε χορωδιακά έργα, η ορχήστρα ίδρυσε τη Χορωδία (London Symphony Chorus), αρχικώς με επαγγελματίες και ερασιτέχνες τραγουδιστές, και αργότερα μόνο με ερασιτέχνες.
Ως αυτοδιοικούμενο σώμα, η Ορχήστρα επιλέγει η ίδια τους διευθυντές ορχήστρας με τους οποίους συνεργάζεται. Σε κάποιες εποχές στην ιστορία της, κατάργησε τον μόνιμο μαέστρο («μουσικό διευθυντή») και λειτούργησε μόνο με προσκεκλημένους μαέστρους. Συνδέθηκε περισσότερο με τα ονόματα των μαέστρων Χανς Ρίχτερ, Έντουαρντ Έλγκαρ και Τόμας Μπίτσαμ (παλαιότερη περίοδος), καθώς και των Πιερ Μοντέ, Αντρέ Πρεβέν, Κλαούντιο Αμπάντο, Κόλιν Ντέιβις και Βαλέρι Γκέργκιεφ.
Από το 1982 η έδρα της Συμφωνικής Ορχήστρας του Λονδίνου είναι το Μπάρμπικαν Σέντερ στο Σίτι του Λονδίνου. Στον προγραμματισμό της περιλαμβάνονται μεγάλης κλίμακας φεστιβάλ προς τιμή συνθετών όπως οι Μπερλιόζ, Μάλερ και Λέοναρντ Μπερνστάιν. Η LSO ισχυρίζεται ότι είναι η πλέον ηχογραφημένη ορχήστρα του κόσμου: έχει κάνει ηχογραφήσεις γραμμοφώνου από το 1912 και έχει πάνω από 200 σάουνττρακ για κινηματογραφικές ταινίες, από τα οποία το γνωστότερο ίσως είναι αυτό για τη σειρά ταινιών Star Wars.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Hill, Ralph: Music 1951, Penguin Books, Harmondsworth 1951
- Morrison, Richard: Orchestra, Faber and Faber, Λονδίνο 2004, ISBN 0-571-21584-X
- Peacock, Alan: A Report on Orchestral Resources in Great Britain, Arts Council of Great Britain, Λονδίνο 1970
- Previn, André (επιμ.): Orchestra, εκδ. Macdonald and Jane's, Λονδίνο 1959, ISBN 0-354-04420-6
- Reid, Charles: Thomas Beecham – An Independent Biography, εκδ. Victor Gollancz, Λονδίνο 1961, OCLC 500565141
- Shore, Bernard: The Orchestra Speaks, Longmans, Λονδίνο 1938, OCLC 499119110
- Wood, Henry J.: My Life of Music, Victor Gollancz, Λονδίνο 1938
- Stradling, Robert & Meirion Hughes: The English musical renaissance, 1840-1940: constructing a national music, Manchester University Press, Manchester 2001, ISBN 0-7190-5829-5